विरहिणी

दारी बरसल्या गर्द घनांच्या ओळी
आत विरहिणी झुरते अवेळी ॥धृ॥

हवा नेसलेली ओलीशी पैठणी
नाचर्‍या जळावर थेंबबावरी गाणी
अंधारमाखली वाट शांत झोपली ॥१॥

त्या मंथर छाया ती वार्‍याची शीळ
ती अनुरागाची ओढ अशी घननीळ
अनिवार तळमळे जीव आसवे ढाळी ॥२॥

त्या ओल्या वाटा रिमझिमता गारवा
प्राणास उसळत्या ध्यास अनामिक नवा
का हृदयातील जखम होतसे ओली ॥३॥

तू थांब पावसा, सांग राजसा कथा
की जीव वाहिला तुला, तुच सांभाळी
अन सांग विरहिणी झुरते अशी अवेळी ॥४॥