सखे!
अग तुच कोंड्लय स्वत:ला काचेच्या तावदानात
बनली आहेस बाहुली शोभेची
त्या नितळ तावदानातून दिसणारी
गोडगोड हसणारी, बोलणारी
काचेचेच केलेत तुझे हातपाय
त्याच तुझ्या जिवलग माणसांनी
का ग विसरतेस तू ती पावसाची पहिली सर?
मातीचा सुगंध आणि
त्या ओलाव्यात पसरलेली बुचाची फुल
सुर्याची थंडीतली कोवळी किरण, धुक्याची लाट
आणि अंगाला झोंबणारा गारगार वारा
विसरलीस ना ग सगळ?
उन्हाळ्यातला तो मोगरा, ती वाळ्याची जुडी
आठवते का ग तुला?
तुझ्या जगातल्या इतका नाही पण
एक प्रसन्न गारवा त्याला ही
सखे!
अग तोड ग तोड ती तावदान,
आहे ग ताकद तुझ्यात..........
हरू नकोस, कोंडू नकोस
स्वत:च अस्तित्व विसरू नकोस
ये ग परत ये आपल्या जगात
- सोनाली
No comments:
Post a Comment