अन क्षण मोत्यासम चमकला................!!!!!!!!!!

मनात घुमणारं निराशेच वादळ,
पावलांचा उमटणारा पुरा असहकार
गिळंकृत करायला मिट्ट काळॊख
शांततेत लोपलेले कानातील गोंगाट

समोर उभे प्रश्न वावटळीसारखे
कदाचित नेतील उसवून मला
वाट दिसतीय दूरवर नेणारी
पण तिही अंधाराने माखलेली

हातात एक मिणमिणती पणती
पण जीव कितीसा उरलाय?
माझ्याकडे तिला द्यायला नाही
ना तेल........ना वात!!

सगळ्या अस्तित्वावऱ चढणारी काजळी
जाणवतोय काळा मिटट अंधार
बोटातून सरतय आज आयुष्य
कणाकणाने........क्षणाक्षणाने!!

असं वाटतानाच आलय कोणी
हाक देत क्षितीजाच्या पलिकडून
हातात घेऊन सळसळणार चैतन्य
माझ अस्तित्व भारून टाकणार !!

माझ्यात सामावलय आता सारं
सर्व आसमंतही भारून टाकणार
डोळ्यांच्या कडा झाल्या सोनेरी
अन हृदयात सामावलाय परमानंद !!

त्या तेजाने झळाळलय अस्तित्व
समोरची वाटही लख्ख उजळलीय
अन सामोरा येणारा क्षण-न-क्षण
या प्रकाशात मोत्यासम चमकला !!

कृपादृष्टी

रवि शशी कालचक्रे

चालवित असता रहाटगाडगे

चैतन्य प्रसन्न लाल पिवळे

उधळीत रंग नित्य निराळे

मैत्र जिवाचे सख्या जोडता

हिरवे पिवळे रान सदा ते

झुळझुळ वाहतो झरा

मंजुळ गाणी गातो वारा

पशु पक्षी वृक्ष डोलती

विसाव्याला घरकुल सजती

आकाशी असे राज्य तुझे

ठेवली कृपादृष्टी धरणी माते

-सोनाली

दत्तगुरू

तो सृष्टीचा कर्ता, तो त्रॆलोक्याचा पिता,

तो कैलासाचा पती दत्तगुरू.

दत्त मायेचे आगर, दत्त सुखाचा सागर,

दत्त कृपासिंधू माय माझी.

नाम दत्ताचे स्मरता भय नसे काही,

आईच्या कुशीचे सुख भासे.

दत्त माझे गुरू दत्त कल्पतरू,

दत्त हेच बंधू आणि सखा.

कृपा त्यांची रे घडता होशी तू निवांत,

काळजी तुझी घेती दत्तगुरू.

गुरूंचे वाक्य हे ब्रीद धरी साच,

भवसागरी तारून नेतील तुज.

- सोनाली